(سایت برترینها)
روزنامه بانی فیلم: جشنواره بین المللی حقوق بشر در روزهای ۱۰ تا ۱۹ مارس در ژنو برگزار شد.
به گزارش یورونیوز، این جشنواره فرصتی بین المللی برای معرفی فیلم های مستند و داستانی با موضوع نقض حقوق بشر در سراسر جهان و همچنین برگزاری کارگروههایی با همین عنوان بود.
این جشنواره طی پانزده سال گذشته همواره در ژنو و همزمان با نشست سالانه شورای حقوق بشر سازمان ملل در ماه مارس برگزار می شود و هدف از برگزاری آن، اطلاع رسانی درباره تاریک ترین جنبه های زندگی انسان هاست و جنایاتی که در قبال انها انجام می شود.
ایزابل گاتیکر، مدیر جشنواره می گوید: «ما می خواهیم از طریق این جشنواره بگوییم که در سال ۲۰۱۷ میلادی به هیچ عنوان نمی توان بی تفاوت ماند و باید همۀ ما خودمان را متعهد کنیم. هر کس باید به گونه ای به آنچه می گذرد، واکنش نشان دهد. با حمایت از یک گردهمایی، با نوشتن یا با محکوم کردن آنچه در دنیا در حال روی دادن است. ما همه بازیگران این جهانیم.»
امسال جایزه سازمان جهانی علیه شکنجه به مانون لوازو، برای آخرین فیلم مستندش «جنگ خاموش» اهدا شد. فیلمی درباره زنانی در زندانهای سوریه. این فیلمساز و خبرنگار انگلیسی و فرانسوی زبان، پیش از این هم برای ساخت فیلم هایی درباره جنگ چچن و جنگ سوریه در سطح بین المللی شناخته شده بود.
رائول پک، فیلمساز اهل هائیتی نیز برای فیلمش «من کاکا سیاه تو نیستم» که پیش از این نامزد دریافت اسکار شده بود جایزه بنیاد باربارا هندریکس برای صلح و آشتی را دریافت کرد. این فیلم جایزه های جشنواره های فیلم تورنتو و برلین را نیز از آن خود کرده است.
این مستند، مبتنی بر داستان ناتمام جیمز بالدوین، نویسنده و فعال آمریکایی است و خاطرات او درباره سه فعال حقوق سیاهان یعنی مالکوم ایکس، مارتین لوتر کینگ و مدگار اورس که همه آنها به قتل رسیدند را بازگو می کند.
فیلم همچنین به این موضوع می پردازد که سیاهان در رسانه ها چگونه به تصویر کشیده شده اند و چه کلیشه هایی درباره سیاهان حتی امروز در رسانه های قرن بیست و یک وجود دارد.
رائول پک می گوید: «بالدوین در این فیلم می گوید که از نظر او صنعت سرگرمی و آنچه من آن را در مجموع تلویزیون می نامم، بگونه ای مانند صنعت مواد مخدر است. ما زمانی متوجه این موضوع می شویم که می بینیم ساعتها برنامه تلویزیونی واقع نما کمکی به روشن شدن موضوعات نمی کند و همچنان یک جهل بزرگ و رو به افزایشی وجود دارد.»
از دیگر فیلم های مطرح در این جشنواره، فیلم «پانصد سال» بود؛ مستندی درباره مایاها در گواتمالا. آخرین قسمت از سه گانه پاملا یاتس، فیلمساز آمریکایی و فعال حقوق بشر که داستان آن به سال ۱۹۸۳ میلادی بر می گردد و به موضوع پاکسازی قومی در سرزمین مایاها در گواتمالا می پردازد.
فیلم همچنین نگاهی به محاکمه ریوز مونت، دیکتاتور سابق گواتمالا به اتهام نسل کشی و جنایت علیه بشریت دارد.
پاملا یاتس می گوید: «ما اکنون در زمانه ای زندگی می کنیم که همواره باید در حال مقاومت در برابر دولتهای مستبد باشیم. دولتهای مستبدی در ایالات متحده آمریکا، آمریکای لاتین و در اروپا. ما شاهد بسته شدن فضاهای متعلق به جامعه مدنی هستیم. به همین دلیل فکر می کنم می توان از حکمت مایاها چیزهای زیادی یاد گرفت؛ از جمله در این باره که چگونه مقاومت های مان را در سراسر جهان سازماندهی کنیم.»
در این جشنواره همچنین از ریثی پان، کارگردان و مستند ساز کلمبیایی تقدیر شد. آثار او در زمینه نسل کشی خمرهای سرخ در کلمبیا، از شهرت جهانی برخوردار است.
